Z zakurzonego archiwum #2

...a właściwie już nie tak zakurzonego. Pojawił się tu już przedstawiciel moich pierwszych wierszy i może pozostałe pomińmy, bo przyznać trzeba, że przynajmniej nie wszystkie były dobre. Nie twierdzę, że te nowsze są, ale jakoś łatwiej przychodzi mi wrzucenie ich na bloga. Poniższy powstał więc nie tak dawno, a opisuje (to czy dobrze czy nie sami ocenicie) krajobraz, który od jakiś 8 lat widzę codziennie wychodząc przed dom.

BRZOZY

Brzozy obok domu

Ściana bielo-zieleni

Oddzielona kreską płotu.

***

Budzą się cicho

Już przecierają oczy, poranny wiatr

Szumi ich liśmi na powitanie dnia.

Uśmiechają się do niego pogodnie

Dziękując za to, że jest

Brzozy obok domu

Dzień spędzają na strojeniu się

W coraz to inne odcienie zieleni.

Tylko korzenie twardo stąpają po ziemi

Nie tracą czasu na fiu-bdziu

I zapraszają do siebie krople wody

Dziękując za to, że są

Białe damy

Dość często zamieniają się w dzierlatki

Plotkujące poszumem liści

Bezwstydnie opalające się w słońcu.

Gdy dziękują mu za to, że jest

Czynią to w dźwięcznym śmiechu

Czasem i one się złoszczą

Nie można im przecież odmówić tej przyjemności.

Wyszumią się i uspokoją

Grzebiąc w dobrej ziemi krople złości.

Czasem i one płaczą

A woda długo spływa po pniach

I kapie po liściach

Ale gdy wszystko minie

Wstają zieleńsze niż wcześniej.

Brzozy także

Lubują się w pięknie.

Gdy słońce zachodzi tuż za ich plecami

Odwracają się by kontemplować

Paletę barw

Mnogość kształtów

Ciszę

A potem zapada zmrok.

Witają go podejrzliwie

Ale dają się mu łagodnie otulić.

Czuwają jeszcze chwilę patrząc w gwiazdy.

A nim sen nadejdzie szeptem dziękują sobie

Za to, że są.